Rabindranath Tagore - Three Rabindranath Tagore works: Fruit-Gathering; Sadhana; The Gardener - 1913

„Fruit verzamelen” door Sir Rabindranath Tagore - Macmillan, Londen - eerste Britse editie 1916 - 18cm x 15cm - conditie: goed, originele binding, lichte slijtage aan de randen.

2 "Sadhana, de realisatie van het Leven" door Rabindranath Tagore - Macmillan, Londen - eerste UK-editie, dec. herdruk - 18cm x 15cm - conditie: originele binding, met enige vlekken en schrammen op de kaften, enige vlekken op de pagina's

3 "De tuinman" door Rabindranath Tagore - Macmillan, Londen - eerste Britse editie uit 1913 - met frontispiceportret met facsimile handtekening eronder - 18cm x 15cm - conditie: goed, enige vlekken en schrammen op de kaften.

Rabindranath Thakur FRAS (Bengali: [roˈbindɾonatʰ ˈʈʰakuɾ];[1] anglicised als Rabindranath Tagore /rəˈbɪndrənɑːt təˈɡɔːr/ ⓘ; 7 mei 1861[2] – 7 augustus 1941[3]), ook bekend onder zijn pseudoniem Bhanusimha (Zonleeuw), was een Bengali polymath (dichter, schrijver, toneelschrijver, componist, filosoof, sociaal hervormer en schilder) van de Bengalese renaissance. In 1913 werd Tagore de tweede niet-Europeaan die een Nobelprijs won in welke categorie dan ook, en ook de eerste tekstschrijver die de Nobelprijs voor Literatuur ontving. Hij heeft de nationale anthem van India en Bangladesh geschreven.

Hij hervormde de Bengali-literatuur en muziek, evenals de Indiase kunst, met Contextual Modernism in de late 19e en vroege 20e eeuw. Hij was de auteur van de 'diepe, frisse en mooie' poëzie van Gitanjali. Tagore's poëtische liederen werden als spiritueel en onvoorspelbaar beschouwd; zijn elegante proza en magische poëzie waren zeer populair op het Indiase subcontinent. Hij was fellow van de Royal Asiatic Society. Referred to as 'the Bard of Bengal', werd Tagore bekend onder de bijnamen Gurudev, Kobiguru en Biswokobi.

Een Bengali Brahmin uit Calcutta met voorouderlijke gentry-achtergrond in de districten Jessore en Bardhaman, schreef Tagore al poëzie toen hij acht jaar oud was.[12][13] Op zestienjarige leeftijd publiceerde hij zijn eerste substantieel gedichten onder het pseudoniem Bhānusiṃha ('Zonleeuw'), dat door literaire autoriteiten werd aangegrepen als lang-verloren klassiekers.[14] In 1877 groeide hij door naar zijn eerste korte verhalen en toneelstukken, gepubliceerd onder zijn echte naam. Als humanist, universalist, internationalist en vurige criticus van het nationalisme,[15] veroordeelde hij de Britse Raj en pleitte hij voor onafhankelijkheid van Groot-Brittannië. Als exponent van de Bengal Renaissance bouwde hij een omvangrijk canon op dat schilderijen, schetsen en krabbels, honderden teksten en ongeveer tweeduizend liederen omvat; zijn nalatenschap leeft ook voort in zijn oprichting van de Visva-Bharati Universiteit.[16][17]

Tagore moderniseerde het Bengali-kunst door starre klassieke vormen af te wijzen en zich te verzetten tegen taalkundige striktheden. Zijn romans, verhalen, liederen, dansdrama's en essays spraken over politieke en persoonlijke onderwerpen. Gitanjali (Liedaanbiedingen), Gora (Gelijkend), en Ghare-Baire (Het huis en de wereld) zijn zijn bekendste werken. Zijn poëzie, korte verhalen en romans werden zowel geprezen als bekritiseerd vanwege hun lyriek, colloquiale toon, naturalisme en filosofische introspectie. Zijn composities werden door twee landen gekozen als nationale anthem: India's 'Jana Gana Mana' en Bangladesh's 'Amar Shonar Bangla'. Het nationale volkslied van Sri Lanka was ook geïnspireerd door zijn werk. Zijn lied 'Banglar Mati Banglar Jol' is aangenomen als het staatslied van West-Bengalen.