Riccardo Magatti - Le mie città di notte

RICCARDO MAGATTI
Oorspronkelijke opera gemaakt met acryl, aquarellen, stiften en inkt, afmetingen 35x50cm, klaar om ingelijst te worden.
Certificaat van echtheid ondertekend door de kunstenaar en gestempeld door de galerie Spazio Eventi. Het wordt zorgvuldig verpakt en verzonden via een traceerbare Mail Boxes-koerier.

Biografie
Riccardo Magatti is een belangrijk kunstenaar, erkend om zijn unieke en onderscheidende aanpak in de hedendaagse kunst. Zijn carrière ontwikkelde zich door een reeks belangrijke tentoonstellingen, zowel nationaal als internationaal, die zijn talent en creativiteit benadrukten. Zijn werken zijn tentoongesteld in prestigieuze musea, kunstbeurzen en schilderijenverzamelingen, en worden gewaardeerd door critici en verzamelaars.
Magatti heeft de aandacht van het publiek en experts uit de sector weten te trekken, met werken die gekenmerkt worden door hun originaliteit en expressieve diepgang. Zijn aanwezigheid in hedendaagse kunstjaarboeken en gespecialiseerde tijdschriften getuigt van het belang van zijn bijdrage aan het huidige artistieke landschap. Zijn werken worden bewaard in privé- en openbare collecties over de hele wereld, wat zijn status als gerenommeerde en gewilde kunstenaar bevestigt.
De voortdurende evolutie van zijn stijl en technieken maakt Riccardo Magatti tot een referentiepunt in de wereld van de hedendaagse kunst, in staat om het publiek te inspireren en te verrassen met elke nieuwe creatie.


Een onheilspellende natuur, weergegeven met sterren, bergen en surrealistische wolken, communiceert de grootsheid van het enige aspect van de realiteit waarop de mens, afgebeeld in de typische illustratieve stijl van Magatti, niet direct kan ingrijpen. Daarom zien we hem zich inspannen en zijn eigen realiteit opbouwen binnen door hemzelf gebouwde steden. Als de schilderkunstige weergave van de elementen een ontologische scheiding tussen mens en natuur uitdrukt, doen de levendige kleuren het gevoel van onrust verdwijnen, en suggereren ze het vermogen van de mens om zijn dagelijks leven vorm te geven en er betekenis aan te geven.

De voorstelling van de natuurlijke component neemt driekwart van het werk in beslag, en suggereert de grootsheid en de onuitsprekelijkheid waarmee de mens onvermijdelijk geconfronteerd wordt, bijna verhullend deze relatie. In het werk van Magatti wordt dit uitgedrukt door de voorstelling van de mens in contemplatie van het natuurlijke fenomeen: een maan? Een zonsondergang die de uitgestrekte zee verlicht en kleurt? De personages, met de rug naar de toeschouwer gekeerd, op de daken, richten zich naar dit spektakel, en voor dit werk worden wij zelf toeschouwers.
Een kunstwerk dat een vertrouwd beeld oproept voor wie is opgegroeid of woont in een kuststad. De dagelijkse gang van zaken wordt begeleid door het licht dat zich op het water weerspiegelt en met zijn kleuren de fasen van de dag aangeeft. Magatti vertelt in zijn werk, in zijn imaginaire stijl, over de spanning die de mens drijft om telkens wanneer hij de gelegenheid krijgt, zijn blik op de uitgestrekte zee te richten.
Soms, eigenlijk, verkleint Magatti in zijn werken de afstand die in moderne zin de mens scheidt van het natuurlijke element, en met typische droommanoeuvres beeldt hij de onophoudelijke en onuitputtelijke band tussen beiden uit. We zijn niet langer alleen toeschouwers, maar we interageren met de omgeving waaruit we komen en waarin we leven. In zijn stijl, die van een illustratieve traditie, voedt hij de verbeelding van zowel volwassenen als kinderen: een ladder midden op de zee stelt ons in staat die sterren te bereiken die we zonder verbeelding slechts van ver kunnen bekijken.
Cecilia Borrelli

Riccardo, geboren in Como in 1971, is een artistiek pad begonnen dat ongeveer 20 jaar geleden begon, geïnspireerd door een reis naar Barcelona. Hier, terwijl hij musea bezocht die gewijd waren aan Salvador Dalí, raakte hij gefascineerd niet alleen door zijn schilderkunst, maar door het hele creatieve universum van de Catalaanse kunstenaar. Deze ontmoeting bracht een diepe reflectie bij hem teweeg: 'Hij vertelde het droom van anderen, en ik vroeg me af... waarom zou ik niet mijn eigen verhalen vertellen?'
Volgens Riccardo is kunst een communicatiemiddel zonder barrières, waarmee hij zijn angsten, vreugdes, pijnen en emoties kan uitdrukken. Zijn artistieke project begon ongeveer twee decennia geleden, toen hij geconfronteerd werd met zijn angst voor grote steden, die hij als grijze en koude plekken ervoer. Sindsdien heeft hij besloten deze ruimtes eigen te maken, waarbij hij het zwart-witbeeld van zijn visie omzet in een levendig kleurenpalet.
De stad, in al haar verschijningsvormen, is het middelpunt van zijn werk. Riccardo verkent haar zonder grenzen, uitdrukkend een groot gevoel van vrijheid dat hij via zijn kunst weet over te brengen. Zijn visie is die van een betere wereld, vol kleuren, positiviteit en hoop. Zijn werken nodigen de kijker uit om tussen de hoogbouw te wandelen, de interacties en relaties te ontdekken die zich binnen deze stedelijke ‘containers’ afspelen, die vaak anoniem lijken.
Riccardo's creatieve verlichting vond plaats tijdens zijn bezoek aan het Museo Salvador Dalí, waar hij inzag dat het genie van de kunstenaar lag in het kunnen omzetten van zijn dromen in schilderkunst. Vanaf dat moment besloot hij dezezelfde weg te volgen, aangepast aan zijn gevoeligheid en zijn unieke visie op de wereld.
Op deze manier eert Riccardo niet alleen Dalí, maar maakt hij van zijn droom een levendige en kleurrijke realiteit, die het hart en de ziel kan raken van degenen die zijn werken bekijken.
Riccardo haalt inspiratie uit alledaagse elementen en zijn persoonlijke ervaring om zijn werken te creëren. Zijn steden, hoewel ze op het eerste gezicht chaotisch en ongeordend kunnen lijken, zijn in werkelijkheid het resultaat van een intiem en reflectief creatief proces. Elk huis, elk detail dat hij toevoegt, is een klein onderdeel van zijn persoonlijke evolutie, die hij uitdrukt via kunst.
Zijn gebruik van uiteenlopende materialen, zoals potloden, stiften, inkt en acrylverf, weerspiegelt een veelzijdige aanpak, waardoor hij verschillende technieken en stijlen kan verkennen. Het idee om steden "stukje voor stukje" op te bouwen zonder een vooraf bepaald plan, draagt bij aan de authenticiteit van zijn werken, alsof elk vel een kaart is van een steeds evoluerende persoonlijke reis.
De verwijzing naar het puzzelmagazine Settimana Enigmistica, en in het bijzonder naar de kleine stadjes die daarin worden afgebeeld, voegt een luchtige, alledaagse dimensie toe aan zijn werk. Deze connectie suggereert dat Riccardo's kunst begint met alledaagse elementen, die hij vervolgens transformeert tot iets volkomen nieuws en stimulerends.
De terugkerende aanwezigheid van de kat in zijn werken zou een constant en geruststellend element in zijn artistieke ontwikkeling kunnen symboliseren, een kenmerkend teken dat elke stad herkenbaar maakt.
Tot slot getuigt zijn uitspraak dat hij dit zijn hele leven wil blijven doen van een diepe passie en toewijding voor zijn kunst. Zijn steden zijn niet louter grafische voorstellingen, maar een weerspiegeling van de hedendaagse samenleving, met haar verhalen, uitdagingen en schoonheden. Op deze manier weet Riccardo niet alleen het esthetische, maar ook de essentie van het menselijk leven vast te leggen, waardoor zijn werken een uitnodiging tot observatie en reflectie worden.
De eerste stad was zwart-wit, 3D-kubussen, zonder ramen, alles sterk gestileerd, zelfs de natuur ontbrak. De kunstenaar wilde weergeven wat alle mensen ervaren en waar iedereen zich in kon herkennen. Hier beginnen de personages te verschijnen, aanvankelijk een beetje geïsoleerd, maar al snel vinden ze elkaar. Ze verschijnen in paren, leunend op balkons, lopend over koorden van het ene raam naar het andere, de wereld observerend vanaf het dak van hun huis. Het is een fantastische, imaginaire wereld.
Het verhaal krijgt steeds meer vorm naarmate de personages zich door het landschap bewegen. Elk figuur, hoewel gestileerd en zonder details, straalt universele emoties uit: vreugde, eenzaamheid, verbondenheid. Levendige kleuren komen geleidelijk tevoorschijn uit het zwart-wit, alsof de interacties de wereld verrijken en verdiepen.
In dit imaginaire universum weet de kunstenaar de essentie van het leven te vangen: eenzaamheid kan veranderen in verbondenheid, stilte in melodieën, en ieder mens, hoe geïsoleerd ook, vindt zijn of haar plek in een harmonieus geheel. De boodschap is duidelijk: de schoonheid van het leven schuilt in de relaties die we opbouwen en de ervaringen die we delen. Zo wordt de stad, ooit levenloos, een podium voor verhalen, interacties en kleuren. Een plek waar iedereen zichzelf kan vinden en zich onderdeel kan voelen van iets groters.

Een kunstenaar die bekendstaat om zijn werken waarin hij denkbeeldige steden afbeeldt, bevolkt door kleine personages. Deze personages, vaak gekenmerkt door eigenaardige en unieke eigenschappen, interageren met elkaar op manieren die verhalen vertellen over het dagelijks leven, emoties en menselijke relaties.
In zijn werken wordt de stad een microkosmos die de sociale dynamiek en menselijke interacties weerspiegelt. De scènes variëren van momenten van vreugde en gezelligheid tot situaties van bezinning en eenzaamheid.
Naarmate de tijd verstrijkt, beginnen de personages niet alleen hun omgeving, maar ook hun eigen emoties te verkennen. Elke ontmoeting, elke gedeelde blik, verandert in een ervaring die het omringende landschap verrijkt. De kubussen, aanvankelijk stijf en levenloos, beginnen te veranderen: ze buigen, overlappen elkaar, nemen verschillende tinten aan en weerspiegelen zo de complexiteit van menselijke banden.

De scènes worden vaak gekenmerkt door een gevoel van verwondering en ontdekking, waarbij personages nieuwe omgevingen verkennen, klimmen of rusten, in paren, over balkons leunen, over een strakkoord van het ene raam naar het andere lopen en de wereld vanaf het dak van hun huis observeren.
Elke illustratie vertelt een verhaal en nodigt de kijker uit zich het leven in deze fantastische werelden voor te stellen, waar de versmelting van verschillende culturen een nieuwe realiteit creëert.
Deze kleine bewoners lijken op unieke manieren met hun omgeving om te gaan, waarbij ze architectonische structuren niet alleen als achtergrond gebruiken, maar ook als een integraal onderdeel van hun dagelijks leven.