Cristine Balarine - The place where mountains are cathedrals _ XL large original abstract painting






Heeft een bachelordiploma kunstgeschiedenis en een masterdiploma kunst- en cultuurmanagement.
| € 290 | ||
|---|---|---|
| € 270 | ||
| € 250 |
Catawiki Kopersbescherming
Je betaling is veilig bij ons totdat je het object hebt ontvangen.Bekijk details
Trustpilot 4.4 | 122713 reviews
Beoordeeld als "Uitstekend" op Trustpilot.
Cristine Balarine, The place where mountains are cathedrals _ XL large original abstract painting, acryl schilderij, origineel, 2025, 110 cm bij 145 cm, Italië, met handtekening.
Beschrijving van de verkoper
De plaats waar bossen kathedralen zijn, roept een aanwezigheid op. Het is minder een schilderij van bomen en licht dan een meditatie over wat heilig is in de natuurlijke wereld. Ik zie het bos als een architectuur van de geest, met zuilen die naar de hemel reiken, daken die gewelfde plafonds vormen, en de stilte die meer vasthoudt dan afwezigheid. Duizenden jaren lang is het een kathedraal, een ruimte van eerbied, waar de gewone handeling van stil staan een gebed wordt.
Wat het schilderij aangeeft, is onze oude, bijna vergeten relatie met de natuur als heiligdom. Lang voordat steen en glas-in-lood er waren, vonden mensen transcendentie onder takken, rivieren en sterren. Onder deze bomen wandelen betekent deelnemen aan een liturgie zonder woorden, herinnerd worden eraan dat het heilige niet beperkt is tot gebouwen, maar uit de bodem zelf voortkomt.
De werken roepen ons op te herinneren: eerbied staat niet los van ecologie. Het beschermen van bossen is niet alleen een daad van behoud, maar van toewijding — het verzorgen van het altaar van het leven zelf. Op deze manier gaat het schilderij niet alleen over schoonheid of ontzag, maar over verbondenheid. Het suggereert dat wij geen bezoekers zijn van deze kathedraal; wij maken deel uit van haar gemeente, verbonden met haar cycli van licht, verval en vernieuwing.
De verkoper stelt zich voor
De plaats waar bossen kathedralen zijn, roept een aanwezigheid op. Het is minder een schilderij van bomen en licht dan een meditatie over wat heilig is in de natuurlijke wereld. Ik zie het bos als een architectuur van de geest, met zuilen die naar de hemel reiken, daken die gewelfde plafonds vormen, en de stilte die meer vasthoudt dan afwezigheid. Duizenden jaren lang is het een kathedraal, een ruimte van eerbied, waar de gewone handeling van stil staan een gebed wordt.
Wat het schilderij aangeeft, is onze oude, bijna vergeten relatie met de natuur als heiligdom. Lang voordat steen en glas-in-lood er waren, vonden mensen transcendentie onder takken, rivieren en sterren. Onder deze bomen wandelen betekent deelnemen aan een liturgie zonder woorden, herinnerd worden eraan dat het heilige niet beperkt is tot gebouwen, maar uit de bodem zelf voortkomt.
De werken roepen ons op te herinneren: eerbied staat niet los van ecologie. Het beschermen van bossen is niet alleen een daad van behoud, maar van toewijding — het verzorgen van het altaar van het leven zelf. Op deze manier gaat het schilderij niet alleen over schoonheid of ontzag, maar over verbondenheid. Het suggereert dat wij geen bezoekers zijn van deze kathedraal; wij maken deel uit van haar gemeente, verbonden met haar cycli van licht, verval en vernieuwing.
