Andrea Imwiehe - Memory Room_Golden_03

Andrea Imwiehe, winnaar van de kunstprijs van de AOK Nordost, Berlijn/Brandenburg en stipendiat van het Künstlerhaus Lukas in Ahrenshoop, is afgestudeerd aan de kunstacademie HbK Braunschweig. Ze houdt zich sinds haar jeugd gepassioneerd bezig met schilderkunst en woont en werkt nu in een atelier in het oude keizerlijke postkantoor in het hart van Berlijn.

Uw acrylschilderijen zijn geïnspireerd door het eigen geheugen, maar gaan verder dan dat. Hun doel is het creëren van een sfeer door middel van schilderkunst.
Uw kunstwerken maken tegenwoordig deel uit van talloze privécollecties en zijn tentoongesteld in galeries, musea en gerenommeerde kunsttentoonstellingen. https://artfacts.net/artist/andrea-imwiehe/383311


{

Andrea Imwiehe werkt in een combinatie van acrylverf en lijntekening, waarbij de lijnen direct in de acrylverf worden gesneden en zo een verzonken reliëf vormen.

Het kunstwerk in één oogopslag:

- Beeld uit de serie 'Memory Rooms' – Impressies van ruimtes en herinneringen in unieke schilderkunst.
- Combinatie van acrylverf en lijntekening - unieke oppervlakkenstructuur
- Geschilderd op hoogwaardig houtmalgrond – direct klaar om op te hangen
Achterkant gesigneerd, genummerd en voorzien van alle beeldgegevens
Verzending wordt professioneel verpakt in zijdepapier en bubbeltjesfolie.
Echtheidscertificaat inclusief

Andrea Imwiehe is een archeologe van het geheugen. Wat zij behandelt – de kleuren die ze kiest, de lijnen die ze zet en de motieven die ze selecteert – omsluit dit vage veld waarin het Verlorene en Verleden worden bewaard – en opnieuw worden geschapen! Want het geheugen is geen lade waarin het eens daar opgevarchtigde onaangetast kan worden teruggehaald, maar elke herinneringsprestatie is een in het betreffende moment hernieuwde reconstructie. Deze schilderijen hebben ook te maken met een reconstructiedoel: ze wijzen op een verloren wereld en geïsoleerde, in hun betekenis twijfelachtige dingen, die echter op een zo bijzondere wijze behandeld worden dat ze niet alleen de kunstenares, maar ook de toeschouwers uitnodigen om hun verdwenen context opnieuw tot leven te brengen. (...)
Die schildert zichzelf als schilderijmaker die zich baseert op haar eigen concrete herinneringen en objecten die voor haar een persoonlijke betekenis hebben, zonder hier een persoonlijke mythologie van te maken waarin toeschouwers zich moeten verdiepen. In plaats daarvan behandelt ze de objecten door ze te isoleren en zorgvuldig en gedetailleerd te presenteren, zodat ze over het persoonlijke en het algemene heen gaan, waardoor eigen ervaringen en beelden in ons worden opgewekt. Haar levenscontext is niet uitgewerkt – waar deze vrij dobberende, collageachtig op het schilderij geplaatste motieven zich precies bevinden, is heel onduidelijk.
Ze zweven boven een homogene gekleurde oppervlakte, die bestaat uit drie tot vier overlappende kleurenlagen, waarvan onderaan telkens smalle stroken zichtbaar blijven die het beeld als een eigen omlijsting omringen. Ook hier hebben we een analogie met herinneringen, waarin zich dag na dag nieuwe lagen vormen. Je kunt het verleden nooit als geheel opnieuw zien, maar alleen in delen naar boven halen.
Dr. Anette Naumann