Lewis Carroll (aka. Charles Lutwidge Dodgson - 'Sylvie and Bruno' - 1889

'Sylvie and Bruno' door Lewis Carroll uit 1889 bevat veertig zes prachtige illustraties van de bekende illustrator Harry Furniss (26 maart 1854 – 14 januari 1925), die zijn carrière begon bij de Illustrated London News voordat hij overstapte naar Punch.
Het werd uitgegeven door Macmillan & Co. en gedrukt door Richard Clay & Sons, Ltd met het label ‘Prestone & Knapp of The Poultry, Nottingham booksellers’ aan de voorkant.
Met 46 illustraties door Harry Furniss in elk deel. Elk frontispice met tissue guard. Origineel uitgeversrood linnen, vergulde illustratie op elke voorkant, titel in verguld op de rug, die beide licht verduisterd zijn, alle randen verguld. Over het algemeen een mooie set. Eerste editie.
Het verkeert in uitstekende staat, de pagina's hebben hun goudrand behouden en er is geen schade aan de rug. De kaft is vervaagd en meet 190 mm (7,5 inch) bij 140 mm (5,5 inch) met 400 pagina's.

CARROLL, Lewis
Gepubliceerd door Macmillan and Co., Londen, 1889.
Eerste edities. Met 46 illustraties door Harry Furniss in elk deel. Elke voorplaat met gaasbeschermlaag. Originele uitgever's rode doek, goudopdruk op elke voorzijde, titel in goud op de rug, die beide licht verkleurd zijn, alle randen goudgeel. Over het algemeen een uitstekende set. Eerste editie.
Dit is de laatste volledige roman van Carroll tijdens zijn leven en wordt net zo hoog gewaardeerd als 'Alice in Wonderland'. Sylvie en Bruno is een sociale roman die veel van de problemen uit de Victoriaanse tijd behandelt, zoals moraliteit, religie en de samenleving in het algemeen. 'Er is bijna geen plot: Sylvie en Bruno, nadat ze hebben geleefd met een Warden, Sub-Warden, Professor, Bedelaar, Tuinier, Uggug (de jonge kunstenaar) en anderen, worden door de Tuinier meegenomen naar Elfland, rijden op een leeuw, bezoeken Dogland, en zo verder.'
Het tweede deel is geschreven in dezelfde stijl als het eerste, namelijk als een opeenvolging van scènes met lichte connecties of sequenties, zoals Bruno's lessen, feeënmuziek, Bruno's picknick, de lezing van de Professor, het varkentale. Er is meer serieuze toon dan tevoren, en enige echte tragedie, maar het humoristische element wordt goed vastgehouden. De inleiding is van groot belang, omdat Dodgson daarin de beperkingen definieert waaronder hij zich de feeën, hun krachten en vormen, en psychische toestanden van mensen voorstelt, en laat zien hoe zorgvuldig zijn schijnbaar ontembare verbeelding was getemperd.