Andrew Thorndike, Annelie Thorndike - Jeder Tag war schön ("THE MOST BEAUTIFUL PHOTOBOOK FROM THE DDR/GDR") - 1966

Mogelijk het mooiste boek ooit geproduceerd in de GDR/DDR.
Naar mijn mening is het een van de meest adembenemende fotoboeken die ooit ergens ter wereld zijn gemaakt.

ALS JE Ooit bewijs nodig had van wat een fotoboek kan zijn — het volledige creatieve potentieel in lay-out, sequencing, fotografie, materialen (papier, binding, enzovoort) en typografie.
Dit boek is dat bewijs.

Originele jute (burlap) binding, binnen en buiten met de hand gemaakt met liefde.
Ontworpen met zo'n individualiteit dat het voelt als een echt uniek stuk.

Zeer verse staat en compleet met alle elementen (12 geïntegreerde inserts).

Een absolute must voor de verzameling van elke gepassioneerde photobook liefhebber.

Mijn hoogste aanbeveling.

Dit is de allereerste fotoalbumveiling op Catawiki - volledig gewijd aan de wereld van de voormalige 'DDR'/'GDR' ('Duitse Democratische Republiek' of 'Oost-Duitsland'), die bestond van 1949 tot 1990.

Nog grotendeels onontdekt en onbekend, biedt dit veld een schat aan fascinerende ontdekkingen voor verzamelaars.
5Uhr30.com presenteert uitzonderlijke werken van gerenommeerde en opkomende kunstenaars, enquêtewerken, boeiende monografieën, evenals buitengewoon zeldzame kleine vintage catalogi, vintage kinderboeken en vintage fabriekfotoboeken; ondertekende publicaties, posters en nog veel meer.

Elke dag was mooi
een weelderig en liefdevol ontworpen Oost-Duits reisboek (over een reis tussen Antwerpen en Bombay).

Met talrijke aangebrachte (geplakte) supplementen, facsimile (reis)brieven -
Verschillende typografie, verschillende kleuren.

Prachtig, adembenemend boek - gedrukt als een handgeschreven dagboek.
Geweldig werk van Annelie Thorndike, prachtige foto's door Andrew Thorndike.
Sensationeel ontwerp door Heinz Bormann.


Ervaringen, dromen, bekentenissen genoteerd tussen Antwerpen en Bombay.
Ervaringen, dromen, bekentenissen genoteerd tussen Antwerpen en Bombay.

Annelie Thorndike werd in 1963 gekozen in de Volkskammer. Vanaf 1967 was ze lid van het bestuur en vanaf 1980 lid van het presidium van de Vereniging van Film- en Televisiewerkers van de DDR, opgericht door Andrew Thorndike. Van 1973 tot 1989 was ze voorzitter van de commissie van de Internationale Leipziger Week voor Documentaire en Kortfilm, die verantwoordelijk was voor de organisatie van de Leipziger Dokfilmwoche.
(Wikipedia)

Zoals altijd garanderen wij uitgebreide en nauwkeurige beschrijvingen, 100% transportbescherming, 100% transportverzekering en natuurlijk gecombineerde verzending - wereldwijd.

Zorg ervoor dat je deze unieke kans niet mist!
Exclusief gepresenteerd door 5Uhr30.com, Keulen, Duitsland.

VEB Hinstorff Verlag, Rostock. 1966. Eerste editie, eerste druk.

Hardcover in linnen (sjabloon gedrukt origineel jute band, destijds geleverd door Jutespinnerei und -Weberei Meißen). 200 x 240 mm. 312 pagina's. Foto's in kleur en zwart-wit. Foto's: Andrew Thorndike. Opmaak: Heinz Bormann. Andere bijdrager: Edith Wäscher. Tekst: Annelie Thorndike. Tekst in het Duits.

Voorwaarde:
Binnen uitstekend, fris en onberispelijk, schoon zonder vlekken en zonder verkleuring; volledig. Buiten lichte gebruikssporen; rug licht vergeeld. Over het algemeen zeer goede staat.

Geweldig Oost-Duits fotoboek, in de vorm van een origineel reisdagboek met tekeningen, facsimile's en schetsen - mijn hoogste aanbeveling.

Wie herinnert zich vandaag nog de namen van de documentairemakers Annelie en Andrew Thorndike? In West-Duitsland—waar hun werken zelden werden vertoond, deels vanwege politieke timideit en bekrompenheid, deels door gebrek aan publiek interesse—waarschijnlijk bijna niemand; en in Oost-Duitsland vermoedelijk alleen de oudere generatie (die inderdaad de meerderheid vormde bij de opening van de tentoonstelling in het Potsdamse Filmuseum). De films van de Thorndikes—vaardige compilaties, dat wel—bevestigden sommige kijkers in hun overtuigingen, terwijl ze anderen tot tegenspraak uitdaagden. Zoals Elke Schieber, hoofd van de collectie in Potsdam, opmerkte, polariseerden de films; tegelijkertijd vormden ze het historische bewustzijn van miljoenen in de voormalige DDR.
Lof aan hun eigen land, aanvallen op de westerse wereld, en niet in de laatste plaats een partijdige interpretatie van de geschiedenis waren de thema's van de filmmakers; zij verschenen vooral als schrijvers, minder vaak als regisseurs. Het optimisme over reconstructie in Oost-Duitse scheepswerven wordt geconfronteerd met stagnatie in het Westen („Van Hamburg tot Stralsund,” 1950); een SS-leider in het Westen wordt ontmaskerd („Vakantie op Sylt,” 1957); generaal Speidel wordt aangevallen („Operatie Germaanse Zwaard,” 1957/58); vijftig jaar Duitse geschiedenis worden in kaart gebracht („Jij en enkele kameraden,” 1954–56); een loflied op de Sovjet-Unie wordt gezongen („Het Russische wonder,” 1959–63); en figuren zoals Wilhelm Pieck (1951/52), Lenin (1970), en anderen worden afgebeeld.
De Thorndikes vonden ongetwijfeld interessant materiaal, en ze moesten ook vaardig gebruik maken van beelden; toch werden de beelden altijd gedwongen zich ondergeschikt te maken—bij selectie en montage—aan het betoog, om als bewijs voor stellingen te dienen. Zo kon er nooit twijfel ontstaan; wat werd gepresenteerd, was uiteindelijk vastgelegd en vooraf bepaald, terwijl alles wat niet in het plaatje paste, terzijde werd geschoven (zoals het Duits-Sovjet Non-agressiepact van 1939 in de film over de USSR). Zeker, alles wat de Thorndikes presenteerden, bestond uit documenten, maar de beelden en woorden werden geselecteerd in de geest en ten dienste van een staat, voor haar voordeel en glorie. Dit roept onvermijdelijk de vraag op naar de waarde van de documentaire vorm, vooral wanneer de staat zelf zowel opdrachtgever als censor is. Hoe anders waren daarentegen de documentaire werken van Jürgen Böttcher, Winfried Junge, of Volker Koepp—of zelfs die uit Polen en Tsjechoslowakije ooit!
Desalniettemin zijn Andrew en Annelie Thorndike getuigen van en producten van de documentairefilmproductie van DEFA, en verdienen zij daarom aandacht in de historische reflectie. Het Potsdam Film Museum wijdt een kleine tentoonstelling aan hen, met inzicht in hun werk: productiefoto's, werkmateriaal, documenten (inclusief die uit een juridisch geschil over de Speidel-film), een brief van Brecht waarin hij afzegt samen te werken (omdat hij alleen theater of film kon dienen), brieven, posters, manuscripten (Annelie Thorndike was van plan een film over Frederik de Grote te maken), medailles. Het werk en de levens van Andrew (1909–1970) en Annelie Thorndike komen tot leven—ook, in zekere zin, als onderdeel van de erfenis van de DDR. Wat ontbreekt, is een onderzoek naar de mogelijkheden en grenzen van de documentairefilm.
- Volker Baer (filmdienst 12/2002) -