Helga Paris - Diva in Grau - 1993

Zeldzame kans om de vroege derde editie van "Diva in Grau" uit 1993 (!) aan te schaffen!
met de oorspronkelijke stofomslag (er waren ook latere drukken)

"Diva in Grau" is de MEEST BEROEMDE, MEEST GEWILDE BOEKENTITEL door Helga Paris (1938-2024), een van de MEEST BELANGRIJKE FIGUREN IN OOST-DUITSE FOTOGRAFIE.

‘Diva in Grau’ werd voor het eerst gepubliceerd in 1991, twee jaar eerder, door dezelfde uitgever in identieke inhoud, grootte en lay-out.

Dit is de allereerste fotoalbumveiling op Catawiki - volledig gewijd aan de wereld van de voormalige 'DDR'/'GDR' ('Duitse Democratische Republiek' of 'Oost-Duitsland'), die bestond van 1949 tot 1990.

Nog grotendeels onontdekt en onbekend, biedt dit veld een schat aan fascinerende ontdekkingen voor verzamelaars.
5Uhr30.com presenteert uitzonderlijke werken van gerenommeerde en opkomende kunstenaars, enquêtewerken, boeiende monografieën, evenals buitengewoon zeldzame kleine vintage catalogi, vintage kinderboeken en vintage fabriekfotoboeken; ondertekende publicaties, posters en nog veel meer.

Mitteldeutscher Verlag, Halle. 1993. Derde editie.

Hardcover met stofomslag. 275 x 305 mm. 128 pagina's. Foto's: Helga Paris. Uitgegeven door Jörg Kowalski en Dagmar Winkelhofer. Met teksten van Wilhelm Bartsch, Heinz Czechowski, Elke Erb, Jörg Kowalski, Christa Moog, Detlef Opitz. Tekst in het Duits.

Voorwaarde:
Boek van binnen en buiten en de stofomslag zijn zeer fris en schoon, zonder vlekken en zonder vlekken of verkleuring. Het boek aan de linkerzijde dicht bij de rug en de stofomslag op dezelfde plek met een nette opening, verder alleen lichte gebruikssporen en geen andere opvallende gebreken of defecten. Over het algemeen in een uitstekende, betere en frissere conditie dan gebruikelijk.

Belangrijk Duits fotoboek uit de eerste derde editie van 1993 - met de originele stofomslag.

Zoals altijd garanderen wij uitgebreide en nauwkeurige beschrijvingen, 100% transportbescherming, 100% transportverzekering en natuurlijk gecombineerde verzending - wereldwijd.

Zorg dat je deze unieke veiling niet mist.
Exclusief gepresenteerd door 5Uhr30.com, Keulen, Duitsland.

Helga Paris was een Duitse fotografe, bekend om haar foto's van het dagelijks leven in Oost-Duitsland. Ze fotografeerde theater en legde vervolgens een reeks mensen en straatbeelden vast, zoals Garbage Collectors (1974), Berliner Kneipen (1975), Leipzig Hauptbahnhof (1981), zelfportretten en huizen en gezichten uit Halle voor een tentoonstelling die in 1986 werd geannuleerd. Haar werk, internationaal tentoongesteld, kreeg vooral na de Duitse hereniging erkenning als documenten van een verleden.
Helga Steffens, dochter van Gertrud Steffens en zetdrukker Wilhelm Steffens, werd geboren net iets meer dan een jaar voor het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog in Gollnow, een klein stadje in het noorden van Duitsland. In mei 1945 vierde ze haar zevende verjaardag, terwijl de oorlog eindigde in nederlaag voor Duitsland. Haar vader en twee broers waren nog weg, maar ondertussen dwongen grenswijzigingen door de overwinnende machten en grootschalige etnische zuiveringen de moeder van Helga om te vluchten met haar twee dochters. Ze belandden in Zossen, een klein stadje ten zuiden van Berlijn. Daar werd ze opgevoed door een gemeenschap van vooral vrouwen, van wie velen werkten. Haar werden fotografie geïntroduceerd door haar tantes, die veel foto's maakten.
In Zossen voltooide ze haar school succesvol met het Abitur in 1956. Daarna studeerde ze modeontwerp aan de Ingenieurschule für Bekleidungsindustrie in Berlijn tot 1960. Ze liep stage bij VEB Treffmodelle. Vervolgens werkte ze kort als docent kostuumstudies aan een vakschool, en werkte als commercieel grafisch ontwerper voor het reclamebureau DEWAG in Berlijn. Ze was kostuumontwerper bij het Berliner Studenten- und Arbeitertheater, een theater van studenten en arbeiders, dat haar introduceerde in de kunstenaarskring rond Wolf Biermann. In 1960 begon ze foto's te maken met een 6×6 Flexaret-camera.
Tijdens deze periode ontmoette ze de schilder Ronald Paris; ze waren getrouwd van 1961 tot 1974. Via haar echtgenoot kon ze contacten leggen in de Oost-Duitse kunstscene van die tijd. Ze had een passie ontwikkeld voor fotografie, maar werd, net als veel van de vooraanstaande fotografen van de Duitse Democratische Republiek (DDR), vaak beschreven als zelfgeleerd. Ze geloofde dat veel van haar fotografische passie en vaardigheid afkomstig waren van twee tantes die enthousiaste fotografen waren en voortdurend foto's maakten van de jaren 1940 tot 1960, die Paris zorgvuldig bewaarde in een collectie showboxen die daarvoor waren aangepast.
Parijs begon rond 1967 serieus foto's te maken. Ze was beïnvloed door het werk van Edvard Munch, Max Beckmann, Francis Bacon en Werner Held. Tussen 1967 en 1968 werkte ze in het fotolaboratorium van Walli Baucik. Haar eerste freelance opdracht, in 1969, was het fotograferen van slachtpartijen bij een huis in Thüringen; in 1970 maakte ze modefoto's voor het jongerenmagazine neues leben. In 1972 sloot ze zich aan bij de Verband Bildender Künstler der DDR, een vereniging van beeldende kunstenaars, wat vrijwel een vereiste was voor succes in haar toenmalige gekozen carrière.
In 1975 fotografeerde ze scènes uit theaterproducties door Benno Besson bij de Berliner Volksbühne en door Alexander Lang en Friedo Solter bij het Deutsches Theater. In 1978 presenteerde ze haar eerste persoonlijke tentoonstelling aan de Hochschule für Bildende Künste Dresden.
Haar werk richtte zich steeds meer op mensen en stadsgezichten, aanvankelijk in Berlijn, waar veel van haar onderwerpen buren en vrienden waren. Ze documenteerde sociale omstandigheden in verschillende series: Müllfahrer (Afvalophalers, 1974), Berliner Kneipen (Berlijnse kroegen, 1975), Möbelträger (Verhuisbedrijven, 1975), Altersheim (Seniorenwoning, 1980), Berliner Jugendliche (Berlijnse jongeren) en Leipzig Hauptbahnhof (Leipzigs hoofdstation, beide 1981/82). Ze maakte foto's van Zossen, waar ze was opgegroeid, getiteld Erinnerungwn an Z. (Herinneringen aan Z.), zelfportretten uit 1981, en in 1984 portretten van vrouwen die bij VEB Treffmodelle werkten. Ze fotografeerde mensen in Georgië, Polen en Transsylvanië, bijvoorbeeld jonge mannen rond het hoofdstation van Rome. Ze maakte foto's van huizen en gezichten uit Halle van 1983 tot 1985, met de aanpak om alles te documenteren zoals een vreemde stad in een vreemd land. In Halle ondervond ze meer moeilijkheden dan in Berlijn omdat de mensen die ze fotografeerde vreemden waren die soms met vijandigheid reageerden. Ze nam vervolgens de tijd om met mensen te praten en toestemming te vragen voordat ze hen fotografeerde, waardoor ze meer open stonden voor fotografie, maar nog steeds terughoudend waren, vooral omdat de straten op de achtergrond duidelijk aangaven dat het stadscentrum zwaar beschadigd was door grote en langzame herontwikkelingsprojecten. Haar tentoonstelling in 1986, Houses and Faces. Halle 1983–1985, gepland voor de Marktschlößchen-galerij in de stad, werd enkele dagen voor de geplande opening geannuleerd omdat haar foto's de verkeerde bouwpolitiek van de stad onder de aandacht brachten. Toen het werd geannuleerd, waren een catalogus en labels voor de foto's al gedrukt.
Haar carrière als freelance fotografe overleefde de Duitse hereniging, en voor sommige commentatoren kregen haar foto's uit de periode van de DDR een bredere belangstelling zodra de periode die ze afbeeldde geschiedenis was geworden. In 2003 trok haar twaalfdelige tentoonstelling Zelfbeelden 1981–1988, gepresenteerd in de context van de tentoonstelling Kunst in de Duitse Democratische Republiek, veel belangstelling. Vanaf 1996 was Parijs lid van de Berliner Akademie der Künste. Ze liet haar archief van ongeveer 230.000 negatieven en 6.300 films na aan de instelling.
Paris en haar echtgenoot woonden vanaf 1966 in de wijk Prenzlauer Berg in Berlijn. Ze hadden twee kinderen.
Paris overleed op 5 februari 2024 op 85-jarige leeftijd in haar appartement in Berlijn.
(Wikipedia)