Ennio Finzi (1931-2024) - Opere transcromatiche

Scale transcromatiche (1978)
Potlood en oliekrijt op papier.
Con lijst
Ondertekend rechtsonder.
Opera vergezeld van een certificaat van archivering afgegeven door het archief Ennio Finzi.

De werken uit de transcromatische periode zijn de meest significante en gewilde werken van Finzi. Ze worden steeds zeldzamer en blijven in voortdurende opkomst.
Deze met vier banden is een pareltje voor de verzamelaars van de meester.





Ennio Finzi werd niet officieel beschouwd als de laatste levende spatialist; aangezien hij in 1947 16 jaar oud was, zoals hij later zelf herinnerde, kon hij niet worden ingeschreven bij de schilderbeweging van het Spazialismo, in tegenstelling tot Tancredi Parmeggiani (1927 - 1964), die toen twintig was.

De vriendschaps- en artistieke samenwerkingsrelatie met de grote schilder Tancredi, die ook werd geëerd door belangrijke kritische geschriften en tentoonstellingen, heeft hem ongetwijfeld in contact gebracht met enkele van de grootste vertegenwoordigers van de schilderkunst en cultuur van de jaren vijftig en zestig, zoals Giuseppe Capogrossi, Ettore Sottsass, Umbro Apollonio, en hem nauw deed samenwerken met de belangrijkste Venetiaanse meesters van die beweging, zoals Virgilio Guidi, Riccardo Licata of Emilio Vedova. Het was altijd Tancredi die hem voorstelde aan de grote Amerikaanse verzamelaar Peggy Guggenheim. Tijdens de jaren vijftig voerde Finzi een fundamenteel ruimtegerichte zoektocht uit, gericht op het gebruik van kleur en dissonante en atonale effecten, waarbij hij ook de nieuwe muzikale stromingen van die jaren interpreteerde, van de schoenbergiaanse atonaliteit tot de 'bebop' van de Afro-Amerikaanse jazz. Voor Finzi had muziek een fundamentele waarde, omdat hij zich herinnerde dat zijn perceptie van kleur voor 50% via het zicht plaatsvond en voor de andere 50% via gehoor, omdat kleur niet alleen een beeld had, maar ook een geluid.

Van 1960 tot 1978, ook vanwege problemen gerelateerd aan de moeilijkheid om spatialistische werken te verkopen in een historische periode die andere vormen van onderzoek bevorderde, besloot hij volledig de meest hedendaagse principes van de wetenschappelijke en technologische analyse van die jaren te omarmen. Dit deed hij echter niet zoals de kunstenaars van de Groep N, die daadwerkelijk elektronica en illuminatietechniek gebruikten voor hun werken, maar door dezelfde uitgangspunten te creëren met een analytische Non-Pittura in zwart-wit, die afweek van de eerdere sterke chromatisme, met de focus op automatisme en de combinatie van ritmes, en zich steeds meer begon te richten op Cinetismo.

Vanaf 1978 herontdekte Finzi de kleur, waarmee hij een seizoen inluidde dat op de een of andere manier volgde op die verwarrende bombardement van beelden die in de vroege jaren tachtig de overhand kregen, zozeer dat hij vanaf halverwege de jaren tachtig, moe van die intensiteit, op zoek ging naar een soort terugkeer naar de meditatieve interioriteit, door zwart veld te combineren met het gebruik van kleur voor opkomst, voor verschijning. Zie bijvoorbeeld de cyclus van de 'Nero-Acromatico' en later 'Neroiride', sterk geïnspireerd door de muziek van Luigi Nono, die hem in de jaren negentig leidde naar de series 'Grammaticando' en vervolgens 'Flipper', waarin hij probeerde een picturale taal te organiseren die gecodeerd was voor tekenen en contrasterende handelingen. Ennio Finzi zocht echter voortdurend door de jaren heen naar een manier om de essentie van het 'idee', van het gevoel uit te drukken, gebruikmakend van het schildermedium als instrument en niet vooraf een herkenbare stijl te willen opbouwen, omdat het schilderkunst voor de schilderkunst was. Het beschouwen van de gehele ontwikkeling van zijn werk door de jaren heen, met zijn incongruenties en tegenstellingen, en het zien van een onderliggende rode draad, in plaats van elke afzonderlijke schildermoment als op zichzelf staand te interpreteren, was daarom de sleutel tot het begrijpen van Finzi's stijl.

Hij begon in 1949 te exposeren aan de Fondazione Bevilacqua La Masa in Venetië, waar hij in 1956 zijn eerste solotentoonstelling hield, een stichting die hem in 1980 ook een overzichtstentoonstelling wijdde.

Deelgenomen in 1959 en 1999 aan de VIIIe en XIIIe Quadriennale van Rome[11] en in 1986 aan de XLIIe Biënnale van Venetië.[12]

Visse werkte in Venetië-Mestre, waar hij lesgaf aan de Academie van Venetië. Hij overleed in zijn huis in Mestre op 19 juni 2024 op 93-jarige leeftijd.