SIGNED; Martin Parr - From our house to your house (MINT CONDITION, SHRINK-WRAPPED) - 2002

Dit is veel door 5Uhr30.com (Ecki Heuser, Keulen, Duitsland).
Wij garanderen gedetailleerde en nauwkeurige beschrijvingen, 100% transportbescherming, 100% transportverzekering en natuurlijk gecombineerde verzending - wereldwijd.

Warm, grappig en vaak hilarisch - een prachtige collectie kaarten, die de Amerikaanse kerst viert.
Door de belangrijke verzamelaar, Magnum-fotograaf Martin Parr (1952-2025).

Door de kunstenaar ondertekend.
Ik GARANDEER DE ECHTHEID VAN DE HANDTEKENING.

Nieuw, mint, ongelezen; slechts één keer geopend voor handtekening.
Verzamelaarsexemplaar.

Dewi Lewis Publishing, Stockport. 2002. Eerste editie, eerste druk.

Hardcover (zoals uitgegeven). 177 x 177 cm. 96 pagina's. Tekst in het Engels.

Geweldig fotoboek door de-one-and-only Martin Parr in perfecte staat - ondertekend door de kunstenaar.

Martin Parr was een Britse documentairefotograaf, fotojournalist en fotoboekverzamelaar. Hij staat bekend om zijn fotografische projecten die op een intieme, satirische en antropologische manier kijken naar aspecten van het moderne leven, met name het documenteren van de sociale klassen van Engeland, en in bredere zin de rijkdom van de westerse wereld.
Zijn belangrijkste projecten waren plattelandsgemeenschappen (1975–1982), The Last Resort (1983–1985), The Cost of Living (1987–1989), Small World (1987–1994) en Common Sense (1995–1999).
Sinds 1994 is Parr lid van Magnum Photos. Hij heeft ongeveer 40 solo fotoboeken uitgebracht en heeft wereldwijd ongeveer 80 tentoonstellingen gehad – waaronder de internationale reizende tentoonstelling ParrWorld en een retrospectief in het Barbican Arts Centre in Londen, in 2002.
De Martin Parr Foundation, opgericht in 2014 en geregistreerd als liefdadigheidsinstelling in 2015, opende in 2017 haar locatie in zijn geboorteplaats Bristol. Het huisvest zijn eigen archief, zijn collectie Britse en Ierse fotografie door andere fotografen, en een galerie.
Geboren in Epsom, Surrey, wilde Parr vanaf zijn veertiende jaar documentaire fotograaf worden. Hij noemt zijn grootvader, George Parr, een amateurfotograaf en fellow van de Royal Photographic Society, als een vroege invloed. Hij trouwde met Susan Mitchell en ze hebben één kind, Ellen Parr (geboren in 1986). Parr kreeg in mei 2021 de diagnose kanker.
Parr heeft over zijn fotografie gezegd:
Het fundamentele waar ik voortdurend naar op zoek ben, is het verschil tussen de mythologie van de plek en de realiteit ervan. ... Onthoud dat ik serieuze foto's maak die zich voordoen als entertainment. Dat is onderdeel van mijn mantra. Ik maak de beelden acceptabel om het publiek te vinden, maar diep vanbinnen gebeurt er eigenlijk veel dat niet scherp in je gezicht geschreven staat. Als je het wilt lezen, kun je het lezen.
Parr's esthetiek is close-up, door gebruik te maken van een macro lens en verzadigde kleuren, een resultaat van ofwel het soort film dat wordt gebruikt of het gebruik van een ring flash. Dit stelt hem in staat om zijn onderwerpen 'onder de microscoop' te plaatsen in hun eigen omgeving, waardoor ze ruimte krijgen om hun leven en waarden bloot te leggen op manieren die vaak onbedoeld humoristisch zijn. Zijn techniek, zoals te zien in zijn boek Signs of the Times: A Portrait of the Nation's Tastes (1992), zou volgens zeggen bij kijkers ambigu emotionele reacties achterlaten, onzeker of ze moeten lachen of huilen.
Parr studeerde fotografie aan Manchester Polytechnic van 1970 tot 1972, samen met tijdgenoten Daniel Meadows en Brian Griffin. Parr en Meadows werkten samen aan verschillende projecten, waaronder als rondtrekkende fotografen bij Butlin's. Ze maakten deel uit van een nieuwe golf documentairefotografen, 'een losse Britse groep die, hoewel ze zichzelf nooit een naam gaven, op verschillende manieren bekend is geworden als 'de Jonge Britse Fotografen', 'Onafhankelijke Fotografen' en de 'Nieuwe Britse Fotografie'.
In 1975 verhuisde Parr naar Hebden Bridge in West-Yorkshire, waar hij zijn eerste volwassen werk zou voltooien. Hij was betrokken bij de Albert Street Workshop, een centrum voor artistieke activiteit dat een doka en tentoonstellingsruimte omvatte. Parr bracht vijf jaar door met het fotograferen van het plattelandsleven in de omgeving, met de focus op de methodistische (en enkele baptistische) niet-conformistische kapellen, een centraal punt voor geïsoleerde landbouwgemeenschappen die begin jaren zeventig werden gesloten. Hij fotografeerde in zwart-wit, vanwege de nostalgische aard en omdat het passend was bij zijn feestelijke blik op deze verleden activiteiten. Ook waren fotografen in die tijd verplicht om in zwart-wit te werken om serieus genomen te worden, omdat kleur werd geassocieerd met commerciële en snapshot-fotografie. Zijn serie The Non-Conformists werd destijds veel geëxposeerd en in 2013 als boek gepubliceerd. Criticus Sean O'Hagan schreef in The Guardian: 'Het is gemakkelijk te vergeten hoe stil en observatief Parr was als zwart-wit fotograaf.'
In 1980 trouwde Parr met Susan Mitchell en verhuisden ze, vanwege haar werk, naar de westkust van Ierland. Hij richtte een donkere kamer op in Boyle, County Roscommon.
Parr's eerste publicaties, Bad Weather, gepubliceerd in 1982 door Zwemmer met een subsidie van de Arts Council, Calderdale Photographs (1984) en A Fair Day: Photographs from the West Coast of Ireland (1984), bevatten allemaal foto's uit voornamelijk Noord-Engeland en Ierland, in zwart-wit. Hij gebruikte een Leica M3 met een 35 mm-objectief; voor Bad Weather schakelde hij snel over op een onderwatercamera met een flitser.
In 1982 verhuisde Parr samen met zijn vrouw naar Wallasey, Engeland, en schakelde hij definitief over op kleurenfotografie, geïnspireerd door het werk van Amerikaanse kleurenfotografen, vooral Joel Meyerowitz, maar ook William Eggleston en Stephen Shore, evenals de Britten Peter Fraser en Peter Mitchell. Parr heeft geschreven dat 'ik ook de ansichtkaarten van John Hinde had ontmoet toen ik begin jaren 70 bij Butlin's werkte, en de felle, verzadigde kleuren hiervan hadden een grote invloed op mij.' Tijdens de zomers van 1983, 1984 en 1985 fotografeerde hij arbeidersklasse mensen aan de kust in het nabijgelegen New Brighton. Dit werk werd gepubliceerd in het boek The Last Resort: Photographs of New Brighton (1986) en tentoongesteld in Liverpool en Londen.
Hoewel John Bulmer in kleurendocumentairefotografie van Groot-Brittannië pionierde, heeft Gerry Badger sinds 1965 gezegd over The Last Resort.
Het is bijna moeilijk te onderschatten, gezien een periode van bijna een kwart eeuw, hoe belangrijk The Last Resort is geweest, zowel in de Britse fotografie als in de carrière van Martin Parr. Voor beiden vertegenwoordigde het een seismische verandering in de fundamentele wijze van fotografische expressie, van monochroom naar kleur, een fundamentele technische verandering die de ontwikkeling van een nieuwe toon in documentaire fotografie aankondigde.
Karen Wright, schrijft in The Independent, heeft gezegd: "Hij werd door enkele critici aangevallen vanwege zijn onderzoek naar de arbeidersklasse, maar als je naar deze werken kijkt, zie je slechts Parr's onwankelbare blik die de waarheid vastlegt over een sociale klasse die in welke vorm dan ook van vrije tijd geniet."
In 1985 voltooide Parr een opdracht voor het Documentary Photography Archive in Manchester om mensen te fotograferen in supermarkten in Salford, Retailing in de Borough of Salford, die nu wordt bewaard in het archief.
Hij en zijn vrouw verhuisden in 1987 naar Bristol, waar ze nog steeds wonen. In 1987 en 1988 voltooide hij zijn volgende belangrijke project, over de middenklasse, die toen onder Thatcherisme steeds welvarender werd. Hij fotografeerde middenklasseactiviteiten zoals winkelen, diners en schoolopen dagen, voornamelijk rond Bristol en Bath in het zuidwesten van Engeland. Het werd gepubliceerd als zijn volgende boek The Cost of Living (1989) en tentoongesteld in Bath, Londen, Oxford en Parijs.
Zijn boek One Day Trip (1989) bevatte foto's die hij nam toen hij mensen vergezelde op een drankjestocht naar Frankrijk, een opdracht van Mission Photographique Transmanche.
Tussen 1987 en 1994 reisde Parr internationaal om zijn volgende belangrijke serie te maken, een kritiek op massatoerisme, gepubliceerd als Small World in 1995. Een herziene editie met aanvullende foto's werd in 2007 uitgebracht. Het werd geëxposeerd in 1995–1996 in Londen, Parijs, Edinburgh en Palma in Spanje, en wordt sindsdien op verschillende locaties getoond.
Hij was gastprofessor fotografie aan de Universiteit voor Kunst en Vormgeving in Helsinki tussen 1990 en 1992.
Tussen 1995 en 1999 maakte Parr de serie Common Sense over de wereldwijde consumptie. Common Sense was een tentoonstelling van 350 prints, en een boek dat in 1999 werd gepubliceerd met 158 afbeeldingen. De tentoonstelling werd voor het eerst getoond in 1999 en werd gelijktijdig gehouden op veertig locaties in zeventien landen. De foto's tonen de details van de consumptiecultuur en zijn bedoeld om de manieren te laten zien waarop mensen zichzelf vermaken. De foto's zijn gemaakt met 35 mm ultra-verzadigde film vanwege de levendige, versterkte kleuren.
Parr trad in 1988 toe tot Magnum Photos als aspirant-lid. De stemming over zijn toelating als volwaardig lid in 1994 was verdeeld, waarbij Philip Jones Griffiths een oproep deed aan andere leden om hem niet toe te laten. Parr behaalde de benodigde tweederde meerderheid met één stem verschil. Magnum-lidmaatschap stelde hem in staat om te werken aan redactionele fotografie en aan redactionele modefotografie voor Paul Smith, Louis Vuitton, Galerie du jour Agnès B. en Madame Figaro.
In 2014 werd Parr gekozen tot voorzitter van Magnum Photos International, een functie die hij gedurende 3,5 jaar bekleedde tot 2017.
Parr is een verzamelaar en criticus van fotoboeken. Zijn samenwerking met criticus Gerry Badger, The Photobook: A History (in drie delen), behandelt meer dan 1.000 voorbeelden van fotoboeken van de 19e eeuw tot heden. De eerste twee delen kostten acht jaar om te voltooien. Tate Modern's retrospectieve tentoonstelling van Daido Moriyama in Londen omvatte vele Moriyama-boeken die uit de collectie van Parr werden geleend en in vitrines werden getoond.
Parr verzamelt ook ansichtkaarten, foto's en diverse andere items van volkscultuur en populaire cultuur, zoals behang, Saddam Hussein-horloges en prostitutieadvertentiekaarten uit telefoonhokjes (items met een foto erop). Ook hiervan zijn items uit zijn collecties gebruikt als basis voor publicaties en tentoonstellingen. Sinds de jaren zeventig heeft Parr de felle ansichtkaarten verzameld en onder de aandacht gebracht, die tussen de jaren vijftig en zeventig door John Hinde en zijn team van fotografen zijn gemaakt.
Parr was gastkunstzender voor het festival fotografie van Rencontres d'Arles in 2004, gastcurator van de tentoonstelling New Typologies op het New York Photo Festival in 2008, en gastcurator van Brighton Photo Biennial in 2010, dat hij noemde New Documents. Criticus Sean O'Hagan schreef in The Guardian dat 'In 2004 werd hij uitgenodigd door de organisatoren van de jaarlijkse Rencontres d'Arles om gastcurator te zijn. Het festival van dat jaar in Arles, qua bereik en ambitie, blijft de standaard waarmee alle volgende Rencontres zijn beoordeeld.'
Parr was artistiek directeur van het pas opgerichte Bristol Photo Festival, dat gepland stond om in 2021 te openen. Echter, in juli 2020 stopte hij vanwege zijn betrokkenheid bij een heruitgave uit 2018 van het fotoboek London door Gian Butturini, na een campagne door een antropologiestudent aan University College London, die een combinatie van foto's daarin racistisch noemde.
De Martin Parr Foundation werd opgericht in 2014. In oktober 2017 opende ze haar locatie in Bristol. De stichting herbergt Parrs eigen archief, evenals zijn collectie van afdrukken en boekprototypes gemaakt door andere fotografen — voornamelijk Britse en Ierse fotografie, en werk van verschillende fotografen uit het buitenland die in het Verenigd Koninkrijk hebben gefotografeerd. Er is een galerie die voor het publiek toegankelijk is — de eerste tentoonstelling was Parrs Black Country Stories — en het is een centrum voor lezingen, screenings en evenementen. De stichting is gevestigd in Paintworks in het zuidoosten van Bristol. Parr is de belangrijkste bron van inkomsten voor de stichting.
(Wikipedia)