Guy de Maupassant - La Vie errante [1/5 exemplaire de tête sur Japon] - 1890

MAUPASSANT (Guy de).

La Vie errante, door Guy de Maupassant.

Parijs, Paul Ollendorff, 1890 [gedrukt door Maison Quantin].

1 volume groot in-18 (19 x 14 cm), met (4)-233-(1) pagina's. Gebonden. Zeer lichte stofophoping op de kaft. De rug is intact (niet gescheurd). Dit volume is sinds de druk in 1890 slechts zeer weinig aangeraakt.

Oorspronkelijke editie

Een van de 5 exemplaren uit Japan (ons exemplaar is niet genummerd bij de composteur - de cover draagt duidelijk de vermelding JAPON op de achterkant).

Volledig ongesneden exemplaar, nooit gelezen, uitzonderlijk en ontroerend.

De luxe trekking is als volgt: 5 exemplaren verkocht in Japan voor 20 frank en 100 exemplaren verkocht in Nederland voor 8 frank.

Zijn natuurlijke afkeer van de samenleving heeft Maupassant naar de retraite, eenzaamheid en meditatie gedreven. Hij reisde langdurig door Algerije, Italië, Engeland, Bretagne, Sicilië en Auvergne, en elke reis was voor hem synoniem met een nieuw volume. Het zwervende leven vertelt over deze reizen. Dit boek is ook bekend onder de naam Verhalen uit Afrika.

Ik ben Parijs en zelfs Frankrijk verlaten, omdat de Eiffeltoren me uiteindelijk te veel begon te vervelen. Niet alleen omdat je haar overal zag, maar ook omdat je haar overal vond, gemaakt van alle bekende materialen, blootgesteld aan alle ramen, een onvermijdelijke en martelende nachtmerrie. Het is trouwens niet alleen zij die me een onweerstaanbare drang gaf om een tijdje alleen te leven, maar alles wat er rondom haar gebeurde, binnen, erop, in de omgeving. Hoe durfden alle kranten ons echt spreken over nieuwe architectuur in verband met dat metalen geraamte, want architectuur, het meest onbegrepen en meest vergeten van de kunsten vandaag, is misschien ook wel de meest esthetische, de meest mysterieuze en de meest ideeën-rijke?

En Algerije en in de Algerijnse Sahara zijn alle vrouwen, zowel die uit de steden als die uit de stammen, gekleed in wit. In Tunesië daarentegen zijn de vrouwen uit de steden van top tot teen gehuld in zwarte mousseline-voiles, die vreemde verschijningen vormen op de heldere straten van de kleine steden in het zuiden, terwijl de plattelandsvrouwen gekleed gaan in grote, blauwe jurken die een gracieuze en indrukwekkende uitstraling geven, wat hen een nog meer bijbelse uitstraling geeft. (...) Op dit verzachtende en warme land, zo betoverend dat de legende van de Lotofagen er is ontstaan op het eiland Djerba, is de lucht smakelijker dan elders, de zon warmer, de dag helderder, maar het hart weet niet hoe te liefhebben. De mooie en vurige vrouwen zijn onwetend van onze tederheden. Hun eenvoudige ziel blijft vreemd aan sentimentale emoties, en hun kussen, zeggen ze, brengt geen droom voort.

Vrouwen moslims kunnen net als mannen naar binnen, maar ze komen bijna nooit. God is te ver weg, te hoog, te imposant voor hen. We durven Hem niet alles te vertellen, Hem niet al onze zorgen toevertrouwen, Hem niet om alle kleine diensten vragen, om de kleine troostingen, om de kleine hulp tegen de familie, tegen de echtgenoot, tegen de kinderen, die de harten van vrouwen nodig hebben. Er moet een meer nederig tussenpersoon zijn tussen Hem, zo groot, en hen, zo klein.

Referentie: Vicaire, Manuel de l'amateur de livres du XIXe siècle, V-622

Prachtig exemplaar gebleven gebonden van deze luxe-uitgave die tot illusie is geworden.

Uitzonderlijk en wenselijk in alle opzichten.