Modern Silver Hanger met Constantius II Follis (Zonder Minimumprijs)

Hanger met Constantius II Follis
Materiaal: zilveren en brons.
Cultuur: roman
4e eeuw na Christus
DIMENSIES: diameter 19 mm
Voorwaarde: Goede staat. Originel muntstuk in een moderne handgemaakte ronde zilveren zetting.
HERKOMST: uit een Belgische privécollectie, verworven in de jaren negentig (Coin)

Wordt geleverd met certificaat van authenticiteit.

Muntdescription: "Constantius II (Caesar, 337-361) AE (Brons, 3,13 g, 18 mm) Constantius II, AE follis. Nicomedia. AD 325-326. FL IVL CONSTANTIVS NOB C, laureaat, gewaad en cuirass hoofd links / PROVIDENTIAE CAESS, kamppoort met vijf lagen, twee torens, ster erboven, geen deuren. Muntmerk MNΔ. RIC VII Nicomedia 128 variant (geen punt aan het einde van de rev-legend; Sear 17648."


Constantius II was een Romeinse keizer die regeerde van 337 tot 361 na Christus. Geboren in 317 na Christus, was hij de tweede zoon van Constantijn de Grote en zijn vrouw Fausta. Hij kreeg vroeg in zijn leven de titel van Caesar, en na de dood van zijn vader werd het rijk aanvankelijk verdeeld onder hem en zijn twee broers, Constantijn II en Constans. Na een reeks interne conflicten en moorden kwam Constantius II in 353 na Christus als enige heerser van het Romeinse Rijk naar voren. Zijn regering werd gekenmerkt door voortdurende militaire campagnes aan de grenzen, vooral tegen het Sassanidische Rijk in het oosten en verschillende Germaanse stammen langs de Rijn en de Donau. Hij bracht veel tijd door buiten Rome, leidend zijn legers en het beheer van het uitgestrekte rijk, vaak vanuit steden als Antiochië.

Als de eerste keizer die een vader opvolgde die het christendom had gelegaliseerd, was Constantius II diep betrokken bij religieuze zaken, vooral de Ariërs controverse. Hij was voorstander van de Ariërs positie, die stelde dat Jezus door de Vader was geschapen en ondergeschikt aan Hem was, en hij verzette zich tegen het Nicaense geloof in de Drie-eenheid. Hij bemoeide zich actief met kerkelijke raden en verbande bisschoppen die de Nicaense geloofsbelijdenis steunden, zoals Athanasius van Alexandrië. Deze vurige betrokkenheid verergerde de religieuze verdeeldheid binnen het rijk. Ondanks zijn religieuze focus waren zijn administratieve en militaire prestaties aanzienlijk, waaronder zijn inspanningen om de grenzen te beveiligen en de bureaucratische structuur die door zijn vader was opgezet te behouden. Zijn bewind werd echter vaak als autocratisch gezien, met een zware afhankelijkheid van eunuchen en hoffunctionarissen, wat soms leidde tot beschuldigingen van tirannie en paranoia, vooral na de ondergang van zijn neef Gallus.

De laatste jaren van Constantius II werden gekenmerkt door zijn pogingen om de westelijke grens te beveiligen en de uitdaging aan te gaan die werd gesteld door zijn laatste overgebleven familielid, zijn neef Julian (later bekend als Julian de Apostaat), die hij tot Caesar in Gallië had benoemd. Julian behaalde belangrijke militaire successen tegen de Franken en Alemannen, en liet zijn legioenen hem in 360 na Christus uitroepen tot Augustus, wat de weg effende voor een burgeroorlog. Constantius II, die campagne voerde tegen de Sassaniden in het oosten, richtte zijn troepen naar het westen om Julian te confronteren. Hij werd echter ziek en overleed op 3 november 361 na Christus, nabij Tarsus in Cilicië, voordat de legers elkaar konden ontmoeten. Zijn dood maakte Julian effectief tot de onbetwiste keizer en markeerde het einde van de directe controle van de Constantijnse dynastie over de hele Romeinse wereld.