Oud-Romeins Albast Voorkant van een begraafurn met een scène met Nike, twee soldaten en een priester, 2e eeuw v.Chr. 53

Voorkant van een begrafenisurn met een scène met Nike, twee soldaten en een priester.

Musea Parallellen!

Top!

Oud-Romeinse, uit Volterra - 2e eeuw v.Chr.

Alabaster

Lengte 53 cm en hoogte 33 cm.

Goede staat, zonder restauraties.

PROVENANCE: - UK veilinghuis. Privécollectie van Alison Barker (1951 - 2021), Chichester, Verenigd Koninkrijk.

BIBLIOGRAPHY

- HOPE, Valerie M. Romeinse dood. De stervende en de doden in het oude Rome. Continuüm. 2009.

- HELLER, John. “Begrafenisgebruiken van de Romeinen”. Het klassieke weekblad. Vol. 25, nr. 24. The Johns Hopkins University Press. 1932.

- KLEINER, Diana E. Romeinse beeldhouwkunst. Yale University Press. 1992.

- KOUSSER, Rachel M. Hellenistische en Romeinse ideale beeldhouwkunst: De aantrekkingskracht van het classicisme. Cambridge University Press. 2008.

- PEARCE, John. De dood en begrafenis in het Romeinse tijdperk. Oxford University Press. 2020.

- PEARCE, John; MILLET, Martin; STRUCK, Manuela (red.). Begrafenis, Samenleving en Context in de Romeinse Wereld. Oxbow. 2000.

- WALDNER, Katharina; GORDON, Richard L.; SPICKERMANN, Wolfgang (red.). Begrafenisrituelen, ideeën over het hiernamaals en het individu in de Hellenistische wereld en het Romeinse rijk. Franz Steiner Verlag. 2016.

PARALLELS

Figuur 1 Voorkant van een urn met een begrafenisstoet, albast. Romeins, waarschijnlijk Volterra, h. 100 v.Chr. British Museum, Londen (Verenigd Koninkrijk), inv. 1925,1218.1.

Fig. 2 Cinerary urne met oorlogsbuit, marmer. Romeins, eerste helft van de 1e eeuw na Christus. Metropolitan Museum, New York (VS), inv. 2002,297.

Figuur 3 Voorkant van een urn met Eteocles en Polyneices die vechten, geflankeerd door Overwinningen, terracotta. Romeins, S. I. AD. British Museum, Londen (Verenigd Koninkrijk), inv. 1850,0514.1.

Fig. 4 Sarcofaag met scènes uit het leven van Achilles, marmer. Romeins uit een Attische werkplaats, 180-220 na Christus. Getty Villa, Malibu (VS), cat. 95.AA.80.1.

Fig. 5 Voorkant van een urn met een gevechtsscene, albast. Etruskisch, Italië, 300-100 v.Chr. British Museum, Londen (Verenigd Koninkrijk), inv. 1930,1112.3.

Fig. 6 Voorkant van een urn met het oordeel van Paris, albast. Etruskisch, Volterra, h. 150-125 v.Chr. Musée du Louvre, Parijs (Frankrijk), inv. MND 1567 / Ma 3605.

Fig. 7. Centauromachy urn, van albast. Etruskisch, Volterra, tweede helft van de 2e eeuw v.Chr. Musée du Louvre, Parijs (Frankrijk), inv. CC 106 / Ma 2353.1.

OMSCHRIJVING:

Relief uit één stuk albast, op twee niveaus, met de figuren in hoog reliëf op een vlakke achtergrond, wat het chiaroscuro-gevoel van de compositie versterkt. Uit Volterra, in Toscane (Italië), toont het een triomfantelijke compositie van militaire aard, met twee soldaten geflankeerd door een Victoria en een priester. De figuren staan op een eenvoudig grondvlak, een eenvoudige latei, terwijl het bovenste deel wordt bekroond door een fries in de vorm van een architectonische architraaf, versierd met schuine parallelle insnijdingen.

De soldaten dragen volledig militair tenue, inclusief helmen met grote pluimen (dubbel op één, gekroond op de andere), en houden ronde schilden vast. Deze schilden verdienen een speciale vermelding omdat ze in verkorting zijn weergegeven, wat de diepte en naturalisme van de scène versterkt. De twee krijgers strekken één been uit terwijl ze het andere, gebogen, ondersteunen op een laag voetstuk of altaar. Met het lichaam naar voren en het hoofd gedraaid, kijken ze in tegengestelde richtingen, waarbij ze de symmetrie behouden, en één van hen houdt het afgehakte hoofd van een vijand vast. Zijn metgezel zou ook een soort trofee hebben getoond, hoewel dit element, dat opvallender is dan de rest van het reliëf, verloren is gegaan.

Aan de linkerkant verschijnt de godin Victoria, de Griekse Nike: een vrouwelijke figuur met grote vleugels, hier gekleed in een korte peplos, met haar rechterhand omhoog en haar linkerhand die een langwerpig voorwerp vasthoudt (mogelijk een palmtak, symbool van overwinning). De godin Victoria was, in tegenstelling tot de Griekse Nike, een godheid van bijzonder belang, zeer aanwezig in heel het Koninkrijk. Talrijke tempels werden ter ere van haar opgericht, en zij werd vooral vereerd door generaals die triomfantelijk uit de oorlog terugkeerden. Als symbool van overwinning op de dood was haar afbeelding zeer gangbaar op allerlei luxevoorwerpen en vooral als decoratief en symbolisch motief in officiële Romeinse architectuur.

Aan de rechterzijde van de compositie bevindt zich de figuur van een baarddragende priester, gekleed in een toga en mantel en dragend een conische hoed met een gebogen punt, bekend als een Phrygische muts. Hij wordt van voren afgebeeld, met zijn rechterhand opgeheven, open, en zijn linkerhand rust op zijn mantel op heuphoogte. Sinds het Hellenistische Griekenland werd de Phrygische muts gebruikt om elk personage van oosterse afkomst te identificeren, wat ons in staat stelt deze priester te herkennen als behorend tot de Aziatische provincies van het Romeinse Rijk. Een andere hypothese is dat het een barbaarse priester was, aangezien zij vaak werden afgebeeld in Romeinse kunst met een Phrygische muts en een baard.

Het is ook belangrijk om de herkomst van het onderzochte stuk te benadrukken, namelijk de Toscaanse stad Volterra. Dit gebied was de geboorteplaats van de Etruskische beschaving, in de 8e eeuw v.Chr., en in de 4e eeuw v.Chr. was het al een van de belangrijkste steden van de Etruskische Liga, onder de naam Velatri, met grote ontwikkeling op zowel demografisch als economisch vlak. Wat archeologische overblijfselen betreft, is Volterra vooral rijk aan getuigenissen van Etruskische grafsculptuur, en er zijn talrijke urnen gevonden die een typologie vertonen die lijkt op het onderzochte stuk, in de vorm van een prismatische doos versierd met een groot reliëf dat de hele voorkant beslaat, omgeven door linten boven en onder. Bovendien waren veel van deze Etruskische urnen uit Volterra, vóór het beschreven reliëf, zoals deze, gemaakt van albast, wat relatief zeldzaam is binnen de Romeinse wereld.

Aardewerken urnen, zowel in de vorm van een kist als cilindrisch, vormen een van de belangrijkste voorbeelden van Romeinse funerair kunst. In de vroege dagen van de Romeinse beschaving was de meest gebruikelijke praktijk begrafenis, maar na verloop van tijd werd crematie de norm, die sinds het einde van het Republikeinse tijdperk en vooral tussen de 1e en 2e eeuw na Christus de meest gebruikte methode werd. Tacitus verwijst in de eerste eeuw naar crematie als Romanus mos, dat wil zeggen, 'de Romeinse wijze'. Toen was begrafenis nog vaker voorkomend onder slaven en de bevolking zonder middelen, omdat het een minder dure en opvallend snellere methode was. In de loop der tijd zou deze methode de crematie vervangen door het hele Rijk, parallel aan de achteruitgang van de Romeinse steden en de veranderingen in de religieuze sfeer die het einde van de Oudheid markeerden.

In de begrafenisritueel van crematie was het de erfgenaam van de overledene die de brandstapel aanstak, een fakkel dichterbij bracht maar vermeed er direct naar te kijken. Zodra het lichaam door het vuur was verteerd, werd aangenomen dat de geest van de overledene zijn reis naar de wereld van de doden begon. De erfgenaam – of de weduwe, in sommige gevallen – strooide wijn over de as, verzamelde deze, waarbij hij ervoor zorgde dat eventuele resterende botten werden meegenomen, en plaatste ze in een urn en begroef ze.

De Romeinse begrafeniskunst omvatte sarcofagen, urnen en altaren voor de begrafenis van lichamen of as, evenals gedenkwaardige bouwwerken zoals mausolea en stèles. Het gebruik van elk type veranderde in de loop van de tijd, en de altaren en urnen zullen in feite aan belang verliezen gedurende de tweede eeuw na Christus, ten gunste van de sarcofagen. De versiering van grafmonumenten zal echter een continue stroom behouden, variërend van eenvoudige ornamentale motieven zoals guirlandes of dierkoppen tot zeer complexe mythologische scènes.




Notities:
Het stuk bevat een authenticiteitscertificaat.
Het stuk bevat een Spaanse exportvergunning.
De verkoper garandeert dat hij dit stuk heeft verkregen in overeenstemming met alle nationale en internationale wetgevingen met betrekking tot het eigendom van cultureel erfgoed. Provenantverklaring gezien door Catawiki.
#MeesterwerkenW39