Michael Joseph (1941-) - Nude on upturned bucket

Dit is niet Nivea.
Er was geen glossy-budget, geen perfecte retouche, geen reclameafdeling die elke curve gladstrijkt. Het is niet slanker, niet glanzender, niet cosmetisch feilloos — en dat is precies waarom het ertoe doet.

Wat u hier ziet, is een object dat in de donkere kamer is ontstaan, vervaardigd op een schaal en met een moeilijkheidsgraad die slechts weinigen durven te proberen. Bij een zichtbaar beeld van 58 × 44 cm (montage 70 cm hoog bij 50 cm breed) is dit een groot, ongemakkelijk en technisch veeleisend formaat voor een analoge afdruk — vooral één die is getonerd, behandeld, geleefd en eerlijk heeft kunnen verouderen. Het oppervlak draagt zijn geschiedenis: fijne krassen, vlekken, sporen van het proces. Geen schade — bewijs.

De afbeelding zelf is stilletjes gedurfd. Een naakte figuur gereduceerd tot vorm, schaduw en suggestie; een lichaam dat zich afwendt, het spektakel weigert terwijl het er tegelijkertijd in wordt. De echo van Man Ray’s Violon d’Ingres is onmiskenbaar — maar dit is geen eerbetoon door imitatie. Dit is een fotograaf die werkt met licht, chemie en tijd, en imperfectie laat spreken luider dan polijstwerk.

Ja, het is niet zo mooi.
Ja, het is niet perfect gepresenteerd.
En toch is het veel overtuigender.

Dit is fotografie als object, niet als reproductie. Een moment waarop het beeld door de handen van de fotograaf ging, door bakken en toners, voordat de wereld besloot dat alles schoon, vlak en eindeloos herhaalbaar moest zijn.

Als je deze veiling wint, bezit je niet alleen een foto.
Je wordt de bewaker van een uniek moment in de fotografische geschiedenis — een moment dat nooit gereproduceerd, opnieuw gedrukt of overtuigend vervalst kan worden.

Man Ray, Violon d’Ingres — eet je hart uit.