sylvain barberot - Skull #2

Gietsel van een menselijk schedel gemaakt van epoxyhars en bedekt met bladgoud van 24 karaat.

Hier en in deze werken is de tijd bevroren door het gebruik van de schedel als een tijdloos, onveranderlijk en bevroren steunpunt. De tijdsperioden botsen op elkaar en de duisternis van het idee dat we van de dood hebben, buigt onder de schittering van het goudblad dat door zijn glans het licht weerkaatst.
Een kunstwerk is per definitie een vergankelijkheid. Het weerspiegelt de wens van de kunstenaar om zich te objectiveren om te overleven in de tijd en beantwoordt aan de vergankelijkheid van het idee van de demiurg. Het geheugen is niet vastgelegd, het blijft komen zonder ooit te verankeren in een oneindigheid. Zijn verdwijnen is zijn enige toevlucht.


Een internationale artiest wiens werk gebaseerd is op de dichotomie die bestaat tussen geheugen en vergetelheid. Geheugen is naar mijn mening het essentiële element dat ons lichaam verbindt met de wereld. Echter, terwijl onze cultuur zich inspant om de geschiedenis te graveren met een beitel, probeer ik mijn eigen geheugen te onderdrukken, te deconstrueren, of zelfs te wissen. Een uitgebreide onderneming is de oefening van de vergetelheid... Het lichaam is slechts de drager van dit geheugen, waar het afhankelijk van is, ja zelfs behoeft. Het bouwt het op, modelleert het en transformeert het. En hoewel 'anamnèse' uit het Grieks betekent het terugkeren van herinneringen, jaag ik ernaar om er beter afstand van te nemen.